.
.
………………… …………Chcąc uczciwie mówić o Rewolucji ……………………………………………………….Październikowej nie sposób jest pominąć rolę jaką ……………………………………………………….odgrywali w niej Żydzi. Nie jest moim zamiarem ……………………………………………………….ani gloryfikacja, ani deprecjacja roli Żydów, a ……………………………………………………….jedynie rzeczowy opis. Nie chcę też w żaden ……………………………………………………….sposób formułować ocen, bo nie jestem sędzią.
………………………………….. …………………..Jestem ekonomistą – interesuje mnie pieniądz i ……………………………………………………….mechanizmy jego funkcjonowania. A że niekiedy ……………………………………………………….przeplata się to z losami niektórych przedstawicieli ……………………………………………………….„narodu wybranego” to już całkiem inna sprawa …
.
.
.
… czyli jak pieniądz wpływa na nasze losy na przykładzie Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej 1917 roku
.
.
Podstawą każdej wspólnoty jest wymiana dóbr. Bez wymiany dóbr między osobnikami życie w społeczeństwie straciłoby wszelki sens. Daję innym dobra, które potrafię wytworzyć, a w zamian otrzymuję dobra, które wytwarzają inni. Otrzymuję służebność innych ludzi i jednocześnie służę im moją służebnością.
.
Dobrowolna wymiana dóbr ma charakter dwustopniowy: wymieniam „dobro” na „pieniądz”, a potem „pieniądz” na inne „dobro”. Pieniądz jest medium wymiany. Niemal każde dobro podlegające wymianie starzeje się wraz z upływem czasu i traci na wartości. Dotyczy to zarówno towarów jak i usług.
.
A jaki charakter ma pieniądz? Pieniądz może być ujemny, obojętny i dodatni. Ujemnym jest wówczas, kiedy jego wartość maleje wraz z upływem czasu (czego przykładem jest szyling-wörgl z roku 1932). Obojętnymi są waluty alternatywne – wartość pieniądza nie zmienia się z upływem czasu. Dodatnim jest pieniądz deficytowy, wówczas pożyczając komuś „100” jednostek oczekuję zwrotu „100+x” jednostek, przy czym „x” jest wynagrodzeniem dla mnie za gotowość pożyczenia.
.
Pieniądz dodatni przyjął się powszechnie we wszystkich społeczeństwach cywilizowanych. Jego wartość z założenia rośnie w czasie. Wystarczy komuś pożyczyć pieniądz na określone niewielkim odsetkiem wynagrodzenie roczne, ażeby kwota do zwrotu urosła do znacznych rozmiarów. Gdyby ktoś zainwestował jeden grosz w roku narodzin Jezusa na 5% odsetek rocznie, to wskutek działania zjawiska odsetka składanego dzisiaj, po ponad 2000 latach, otrzymałby równowartość 2 milionów miliardów miliardów miliardów ton czystego złota. Wydaje się to nieprawdopodobne, a jednak jest prawdziwe – 1,05^2000=2,3911E+42 czyli ok. 24 sekstyliardów złotych. Biorąc pod uwagę obecną cenę złota ok. 1.300 dolarów za uncję otrzymamy te miliony miliardów miliardów miliardów ton czystego złota.
. .
.
Skutkiem ubocznym dodatniego modelu pieniądza jest jego akumulacja. Nie potrzeba nic wytwarzać ani służyć innym naszą pracą na to, aby nasza zdolność kumulacji dóbr rosła. Wystarczy za to mieć pieniądze i nimi obracać. Miejscami obrotu pieniędzmi są banki. Upływ czasu powoduje, że wskutek działania mechanizmu odsetka składanego bogactwo bankierów rośnie.
.
. .
Zgromadzone bogactwo może z kolei wpływać na procesy dziejowe. Wprowadzając w obieg pieniądze możemy spowodować przepływ dóbr w pożądanym przez nas kierunku. W szczególności pieniądzem można zapłacić za usługi polegające na ● zdradzie tajemnic państwowych, ● uzyskaniu przychylnych decyzji rządów i poszczególnych ministrów, ● uzyskaniu przychylnych rozstrzygnięć sądów, ● urabianiu społeczeństwa przez prezentowanie w prasie (i innych środkach masowego przekazu) poglądów zgodnych z moimi zamysłami, ● sabotażu, agitacji, dywersji, zabójstwach, krzywoprzysięstwie etc. Pieniędzmi można wpływać na procesy dziejowe.
.
Słowem, kupić można wszystko … także działania zawodowych rewolucjonistów … i można opłacić udział robotników w manifestacjach lub strajkach. Historycy twierdzą, że taki przypadek miał miejsce w 1917 roku. Opierają się przy tym na dokumentach znajdujących się w archiwach: ● GRAF, Moskwa (Gosudarstwiennyj Archiw Rossijskoj Fiederacji), ● RZCIDNI, Moskwa (b. Archiwum KPZR), ● Politisches Archiv des Auswärtiges Amtes, Bonn (o. Berlin), ● Geheimes Staatsarchiv Preuβischer Kulturbesitz, Berlin-Dahlem, ● Bundesarchiv Abteilung Potsdam, Berlin-Potsdam, ● Militärhistorisches Archiv, Freiburg, ● Österreichische Nationalbibliothek, Wiedeń, ● Hof- und Staatsarchiv, Wiedeń, ● Staatsarchiv, Bazylea, ● Archiv de Quai d’Orsay, Paryż, ● Foreign Office, Londyn, ● Hoover Institution Archives, Stanford, Kalifornia, ● National Archives, Waszyngton, ● Ottoman Bank Research Center, Stanbuł.
.
.
Rewolucja październikowa 1917 roku (October Revolution)
.
.
W roku 1800 na terenach byłego Królestwa Polskiego zamieszkiwało trzy czwarte światowej populacji Żydów. Spowodowane to było polityką tolerancji jaką przejawiali wobec nich polska magnateria, szlachta i warstwy poślednie. Inaczej było w Europie Zachodniej – tam prześladowania, pogromy i rzezie, trwały od VI wieku do nawet XVIII wieku (ale ze zmniejszającą się intensywnością).
.
Na terenach historycznie polskich Żydzi zamieszkiwali głównie w dużych miastach. W Warszawie pod koniec XIX wieku było ich około 30%, a pod koniec I wojny światowej było ich już niemal 50%. Ze względu na historyczne zaszłości zazwyczaj Żydzi nie posiadali ziemi, ani nie prowadzili działalności rzemieślniczej.
.
Po rozbiorach polscy Żydzi w większości trafili pod władzę rosyjskiego cara. Na przełomie XIX i XX wieku żyło ich w Cesarstwie Rosyjskim niecałe 7 milionów. Najwięcej zamieszkiwało ich w Kijowie, Łodzi, Warszawie i Odessie. W nowo powstających ośrodkach przemysłowych było trzy razy więcej Żydów niż Rosjan. Głos rosyjskiej klasy robotniczej był głosem rosyjskich Żydów. Z drugiej strony carowie prowadzili, szczególnie wobec Żydów, politykę represyjną mając na uwadze, że są oni znacznie lepiej wykształceni niż przeciętny z reguły niepiśmienny Rosjanin.
.
● W 1886 r. Żydzi stanowili ponad 40% studentów prawa i medycyny na Uniwersytetach w Charkowie i Odessie, 49% adwokatów w Odessie, żydowskich adwokatów w Petersburgu było między 22% a 42%, a praktykantów od 43% do 55%,
● W 1913 r. w Petersburgu żydowskich lekarzy było 17%, a dentystów – 52%.
● W 1875 r. Żydzi stanowili 70% kupców w Kurlandii, 75% w Kownie, 76% w Mohylewie, 81% w Czernihowie, 86% w Kijowie, 87% w Mińsku, i po 96% na Wołyniu, w Grodnie i na Podolu,
● W latach 1828-1832 Żydzi byli właścicielami 93,3% nieszlacheckich zakładów przemysłowych na Wołyniu.
Według Uniwersalnej Encyklopedii Żydowskiej, w 1914 roku w Rosji mieszkało niecałe siedem milionów Żydów, stanowiących 4,2% ludności, przy czym główne skupisko znajdowało się na terenach rozbiorów Polski.
.
Zdominowany przez Żydów rosyjski proletariat odwoływał się do myśli komunistycznej Żyda Karla Herschela Marxa (1818-1883) (Karl Marx) i jego sztandarowego Manifestu partii komunistycznej (1848). Nieuchronność rewolucji wynikała wprost z marksowskiej doktryny. Tym bardziej, że Rosja uchodziła w powszechnym mniemaniu za „więzienie narodów”.
.
Rosyjski proletariat organizował się w różnego rodzaju związki i stowarzyszenia . Najważniejsze z nich to (Jewish Bund) ● rosyjsko-żydowskie Stowarzyszenie Pracy (utworzone przez Żydów: Pawła Akselroda (1850-1928) (Pawieł Akselrod) i Leo Deutscha (1855-1941), pół-Tatara Gieorgija Plechanowa (1856-1918) (Georgi Plekhanov) oraz Rosjankę Wierę Zasulicz (1849-1919) (Vera Zasulich)), ● Powszechny Żydowski Związek Robotniczy (Allgemeiner Jüdischer Arbeiterbund) zwany Bundem (33.000 członków w 1905 r.), ● Robotnicy Syjonu (największa liczebnie organizacja), ● Ziemia i Wolność (założona przez Aleksandra Hercena (1812-1870) (Aleksander Hercen) i Nikołaja Czernyszewskiego (1828-1889) (Nikołaj Czernyszewski)).
.
Największymi aktywistami proletariackimi byli Żydzi: Paweł Akselrod alias Pinches Borutsch (1850-1928) (Pavel Axelrod), Lew Kamieniew alias Lew Rozenfeld (1883-1936) (Lev Kamenev), Lew Trocki alias Lejba Bronsztejn (1879-1940) (Leon Trotsky), Róża Luksemburg alias Rozalia Luxenburg (1871-1919) (Rosa Luxemburg) oraz Izraił Łazarewicz Gelfand (1867-1924), który potem zasłynął jako doktor Alexander Lvovich Parvus (Alexander Parvus). Tytuł doktora filozofii zdobył w 1891 roku w Szwajcarii dysertacją „Techniczna organizacja pracy w aspekcie wyzysku mas”.
Pieniądze na rewolucyjną działalność organizacji robotniczych płynęły głównie od sponsorów żydowskich. W największym stopniu od mieszkającego w USA żydowskiego magnata finansowego Jacoba Schiffa (1847-1920). Na propozycję cara Aleksandra III (1845-1894) zaprzestania finansowania działalności wywrotowej Schiff miał jakoby odpowiedzieć: „Jamais avec les Romanow” (Nigdy z Romanowowymi). Warto pamiętać, że w 1912 r. Żydzi stanowili 20% wszystkich milionerów w Wielkiej Brytanii i Prusach, w okresie 1908-11 w Niemczech stanowili 0,95% ludności i aż 31% najbogatszych rodzin, na Węgrzech w okresie międzywojennym aż 90% całego przemysłu było pod kontrolą kilku spokrewnionych żydowskich rodzin bankierskich (w 1921 r. Żydzi stanowili 87,8% grających na giełdzie i 91% członków stowarzyszenia pośredników walutowych).
Parvus (Aleksander Izrael Helphand) i Lenin (Vladimir Lenin) (dziadkiem Lenina ze strony matki był doktor Izrael Moisiejewicz Blank pochodzący z Żytomierza) po raz pierwszy zetknęli się w roku 1900. Obaj byli już wówczas wybitnymi polemistami i teoretykami komunizmu. Lew Trocki, późniejszy Przewodniczący Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego w Piotrogrodzie w czasie rewolucji październikowej, pisał o Parvusie: „Parvus był wśród marksistów wybitną osobistością, znakomicie opanował marksistowską metodykę i dalekowzroczne myślenie, ponieważ śledził wszystkie istotne wydarzenia na arenie światowej. To wszystko w połączeniu ze śmiałością myśli i męskim stylem pisania czyniło go znakomitym publicystą. Jego prace przybliżyły mi kwestie rewolucji społecznej, a przejęcie władzy przez proletariat zmieniły z celu oddalonego o lata świetlne w praktyczne zadanie naszej epoki”.
Trocki i Parvus darzyli się sympatią i wielokrotnie współpracowali ze sobą. Trocki był charyzmatycznym przywódcą, a Parvus publicystą i autorem proklamacji. Powstało wówczas popularne powiedzenie: „W pierwszej Radzie Delegatów Robotniczych Trocki grał pierwsze skrzypce – ale Parvus pisał do tego nuty”. Obaj byli motorami rewolucji 1905 roku (Revolution of 1905) i obaj stanęli na jej czele. Po klęsce rewolucji Trocki skazany został na dożywotnią katorgę w kolonii karnej w Obdorsku, a Parvus jedynie na 3 lata zesłania do Turuchańska w prowincji Jenisiejsk, niedaleko kręgu polarnego. Wkrótce obaj uciekli z zesłania. Lenin wówczas nie odgrywał jeszcze znaczącej roli.
.
Drogi Trockiego, Parvusa i Lenina rozeszły się po doświadczeniach lat 1905-1907, zarówno ideowo jak i osobiście. Lenin krążył między Szwajcarią, Finlandią i luksusową posiadłością Gorkiego na Capri, Trocki osiadł w Wiedniu, a Parvus po pobycie w Niemczech udał się do Turcji. Idealista Trocki pisał wówczas o Parvusie: „W tej umięśnionej głowie buldoga myśli o bogactwie mieszały się z myślami o społecznej rewolucji”. Istotnie, dobre imię Parvusa zszargała tak zwana „afera tantiemowa” – Parvus przywłaszczył sobie 180.000 marek w złocie należnych Gorkiemu z tytułu praw autorskich.
W ciągu dwóch lat pobytu w Turcji Parvus stał się bogaczem. Dorobił się rezydencji na położonych pod Konstantynopolem wytwornych Wyspach Książęcych i stał się posiadaczem handlowego imperium, w skład którego wchodziły nawet banki. Parvus stał się przyjacielem rządzących Turcją: Envera Paszy (1882-1922) i Talaata Paszy (1874-1921) oraz tureckiego ministra finansów. To ostentacyjne bogactwo i niedawna afera tantiemowa spowodowały, że dawni przyjaciele rewolucjoniści odwrócili się od niego. Nawet Trocki napisał o starym przyjacielu: „Parvus nie istnieje. Po Bałkanach krąży polityczny Falstaff, który zataja istnienie swojego sobowtóra”. A w późniejszym tekście stwierdził nawet: „Parvus jest politycznym trupem”. Podobnie zachowywali się w stosunku do niego inni bliscy towarzysze walki: Róża Luksemburg (1871-1919), Karl Liebknecht (1971-1919) (Karl Liebknecht), Klara Zetkin (1857-1933) (Clara Zetkin). Dla nich był już najczęściej ”stręczycielem imperializmu”, z którym nie chcieli mieć nic do czynienia. Nawet Lenin, do którego przylgnęło określenie „genialnego oportunisty” nazwał Parvusa „agentem niemieckiego socjalszowinizmu i Scheidemanna”. (Philipp Scheidemann (1865-1939) był współprzewodniczącym SPD, a potem kanclerzem).
28 lipca Austro-Węgry wypowiedziały wojnę Serbii, 1 sierpnia Niemcy wypowiedziały wojnę Rosji, a 3 sierpnia – Francji. Dzień potem Wielka Brytania wypowiedziała wojnę Niemcom i tego samego dnia Niemcy wypowiedziały wojnę Belgii. Austro-Węgry wypowiedziały wojnę Rosji 5 sierpnia, a potem 10 sierpnia Francja i 12 sierpnia Wielka Brytania wypowiedziały wojnę Austro-Węgrom. Cały kontynent ogarnęła zawierucha wojenna. Jedna prowadzenie wojny na dwa fronty stanowiło nadmierne obciążenie dla Niemiec. Ostatecznie 11 listopada 1918 roku Niemcy podpisały bezwarunkową kapitulację, chociaż front przebiegał z dala od niemieckich granic – po prostu nie mieli żołnierzy dla prowadzenia działań wojennych.
.
Zanim jednak to nastąpiło Parvus napisał liczące 20 stron memorandum pod nazwą „Przygotowanie politycznego masowego strajku w Rosji” i w dniu 9 marca 1915 roku przedłożył je w MSZ Niemiec. Zawarł w nim program wywołania buntów i niepokojów w Rosji w celu przymuszenia jej do zaprzestania prowadzenia wojny z Niemcami oraz kalkulację finansowego wsparcia Niemiec dla rosyjskich rewolucjonistów. Memorandum stanowiło m.in.: „Wiosną trzeba przygotować w Rosji polityczny, masowy strajk pod hasłem: wolności i pokoju. Centrum ruchu będzie stanowił Petersburg, tam zaś Zakłady Obuchowskie, Putiłowskie i Bałtyckie. Strajk powinien objąć połączenie kolejowe Petersburg – Warszawa oraz Kolej Południowo – Zachodnią. Strajk na kolei przeprowadzić należy przede wszystkim w wielkich aglomeracjach z silną klasą robotniczą, w warsztatach kolejowych itd. W celu jego rozpowszechnienia należy wszędzie, gdzie można, wysadzać mosty kolejowe, jak to miało miejsce podczas ruchu strajkowego w 1904-1905 roku”. Memorandum dokładnie omawiało działania jakie należy podjąć w Rosji i poza jej terytorium w celu wywołania przewrotu. Tego samego dnia, kiedy memorandum trafiło do niemieckiego MSZ sekretarz stanu Jagow telegrafował do Ministerstwa Skarbu Rzeszy: „Dla poparcia rewolucyjnej propagandy w Rosji potrzebne będą dwa miliony marek”. Połowę z tego Parvus otrzymał natychmiast i przekazał na konta w Kopenhadze, Zurichu i Bukareszcie. Jeszcze w tym samym miesiącu z niemieckiego Banku Rzeszy przekazano dalsze cztery miliony marek do MSZ, z tego dwa miliony na rewolucyjną propagandę w Rosji.
Krótko potem Parvus spotkał się z ambasadorem niemieckim w Bukareszcie. Po tym spotkaniu ambasador Hilmar Freiherr von dem Bussche-Haddenhausen (1867-1939) (Hilmar von dem Bussche-Haddenhausen) telegrafował do Berlina: „Dr. Helphand-Parvus uważa, że chociaż rzecz jest trudna, to sabotaż na rosyjskim terenie górnictwa węglowego w Doniecku lepiej będzie uruchomić nie z Rumunii, ale raczej via Sztokholm-Petersburg. Radzą porozmawiać z nim na ten temat w Berlinie. Prawdopodobnie jutro uda się przez Wiedeń do Szwajcarii, a potem przez Berlin do Sztokholmu. Von Bussche”.
.
W połowie maja 1915 roku Parvus odwiedził w Bernie, Szwajcarii Lenina. Część niemieckich pieniędzy była przeznaczona dla grupy Lenina, „żeby mogli wszelkimi sposobami prowadzić walkę z carskim rządem”. Parvus, jak miał to w zwyczaju, zatrzymał się w najelegantszym zuryskim hotelu Baur Au Lac (Baur au Lac), otaczał go harem pulchnych blondynek, a od śniadania serwowano mu najlepsze szampany. Lenina spotkał w taniej jadłodajni, gdzie zwykł się stołować wraz ze swoją małżonką Nadieżdą Krupską. Potem udali się do prywatnego mieszkania Lenina przy Distelweg. Tam Parvus wyłożył swój plan finansowania rewolucji przez Niemcy, którego jedynym warunkiem było zaprzestanie działań na froncie rosyjsko-niemieckim. Lenin przystał na to, a krótko potem uzupełnił własny Manifest Konferencji w Zimmerwaldzie: „Żadnego poparcia dla dalszych kredytów wojennych [udzielanych carowi], potępienie wojny w prasie, organizowanie ulicznych demonstracji antyrządowych, ekonomicznych strajków i blokad oraz wezwanie do bratania się na froncie”. Ceną za sfinansowanie rewolucji była kapitulacja wobec Niemiec.
.
Niemieckie pieniądze szły na różne cele związane z utrzymywaniem stanu niepokoju i przygotowań do przewrotu: ● druk prasy, zakupy maszyn drukarskich, ● honoraria dla publicystów, ● rekompensaty dla strajkujących (1,5 marki za dzień postoju – to było więcej niż przeciętny robotnik mógł otrzymać za cały dzień pracy), ● wynagrodzenia dla agitatorów wykrzykujących hasła wśród tłumów (100-200 rubli wynosiło przeciętne dzienne wynagrodzenia agitatora), ● wynagrodzenia agentów m.in. agent figurujący w aktach niemieckiego MSZ jako Lwow miał otrzymać 500 tysięcy rubli za zorganizowanie strajków robotników w zagłębiu donieckim i 2 mln rubli za strajk w całej guberni, ● działalność dywersyjna m.in. 10 tysięcy rubli otrzymał dywersant za wysadzenie w listopadzie 1916 roku mostu kolei transsyberyjskiej na Wołdze, ● zakupy i dostawy pistoletów i rewolwerów m.in. tenże agent Lwow dostarczył 3,5 tysiąca pistoletów z 875 tysiącami nabojów i 2 tysiące karabinów z 500 tysiącami nabojów, ● opłacanie posłów Dumy i carskich urzędników m.in. baron Edgar von Uexküll (1884-1944) na polecenie niemieckiego MSZ kursował regularnie między Szwecją i Piotrogrodem przewożąc pieniądze na łapówki, ● opłacanie dezerterujących żołnierzy m.in. 25 rubli otrzymywał każdy z żołnierzy pułku pawłowskiego za dezercję.
Pieniądze na działalność rewolucyjną pochodziły nie tylko od Niemiec. Według raportu brytyjskiego wywiadu premier Lloyd George (1863-1945) oraz lord Alfred Milner (1854-1925) przekazali na ten cel 21 mln rubli. Wpłaty pochodziły od żydowskiej finansjery, m.in.. osobiście magnat finansowy Jacob Schiff (1847-1920) (Jacob Schiff) przekazał 12 milionów dolarów, Komitet Pomocy dla Żydowskich Uciekinierów w Nowym Jorku (www.sztetl.org.pl/pl/term/386,b-nei-b-rith/) – 2 mln dolarów, bank Kuhn Lob&Co (Kuhn, Loeb & Co.), Benjamin Guggenheim (1865-1912) (Benjamin), Max Breitung (1852-1921) (Max Breitung), a także na przykład szwajcarski bankier i komunista Karl Moor (1852-1932) (Karl Moor (Swiss banker)). Wpłacali także rosyjscy przemysłowcy m.in. przedsiębiorca kolejowy Sawa Morozow (1862-1905) i ukraiński „baron cukrowy” M.I. Tiereszczenko. Popierać rewolucję znaczyło tyle samo co być postępowym toteż awangarda ówczesnej kultury idąc z „duchem czasu” wspierała rewolucjonistów, m.in. malarze: Kazimierz Malewicz (1879-1935) (Kazimierza Malewicza), Wassily Kandinsky (1866-1944) (Wassily Kandinsky), w teatrze: Wsiewołod Meyerhold (1874-1940) (Vsevolod Meyerhold), Aleksander Tajrow (1885-1950) (Alexander Jakowlewitsch Tairow), w muzyce: Aleksander Skriabin (1872-1915), Siergiej Prokofiew (1891-1953). „Liberalizm podtrzymywał swoimi pieniędzmi i swoimi sympatiami rewolucyjnych terrorystów, mając nadzieję, że ci ostatni zmuszą monarchię swymi bombami do rzucenia się w ich ramiona” (Trocki, Historia rewolucji rosyjskiej).
Na cele działalności rewolucyjnej Parvus (Aleksander Izrael Helphand) pobierał z niemieckiego MSZ znaczne kwoty: w marcu 1915 roku 2 mln marek, potem 4 miliony, w lipcu kolejne 5 milionów. Późną jesienią 1915 roku ponownie zażądał 20 milionów rubli. Z tych 20 mln rubli w dniu 29 grudnia 1915 roku w ambasadzie niemieckiej w Kopenhadze odebrał 1 milion rubli. W lecie 1916 roku otrzymał dalszych 5 milionów marek na „propagandę w Rosji”.
Kulminacyjnym punktem przygotowań miały być wystąpienia robotnicze w rocznicę „krwawej niedzieli” to jest 22 stycznia 1916 roku (9 stycznia według starego kalendarza). Każdy strajkujący robotnik miał za udział w strajku zapewnione wynagrodzenie w wysokości 1,5 marki dziennie. Zastrajkowało wówczas tylko niespełna 100 tysięcy osób, co oznaczało zupełną klapę planów Parvusa.
Jednak 23 lutego 1917 roku ponownie dochodzi do strajków. Na ulice Piotrogrodu wychodzi 87 tysięcy robotników, a dzień później 97 tysięcy. Wkrótce rzesza strajkujących wynosi 240 tysięcy, to jest więcej niż wynosiły kalkulacje Parvusa. Maszerują ulicami z transparentami: „Chleba! Pokoju! Precz z rządem!” Kierowani do tłumienia strajków żołnierze z elitarnych pułków wołyńskiego i pawłowskiego dezerterują w zamian za wynagrodzenie płynące z Niemiec. W końcu w dniu 15 marca 1917 roku w nadziei, że uspokoi to społeczne nastroje, car Mikołaj II (1868-1918) zrzeka się tronu. Wszystko to jednak za późno, wszystko daremnie.
.
W opinii Parvusa sytuacja już wystarczająca dojrzała, żeby na scenę wprowadzić radykalnego Lenina (Vladimir Lenin). W porozumieniu z niemieckim MSZ proponuje Leninowi przyjazd do Piotrogrodu. Odpowiedź Lenina przychodzi szybko: „W sytuacji, gdy rewolucja jest zagrożona, nie można myśleć o burżuazyjnych uprzedzeniach. Jeśli niemieccy kapitaliści są tak głupi, że zawiozą nas do Rosji, to sami sobie kopią grób. Przyjmuję tę propozycję – jadę”. Na obrazku obok żona Lenina – Nadieżda Krupska (1869-1939) (Nadezhda Krupskaya) i kochanka Inessa Armand (1874-1920) (Inessa Armand); obie towarzyszyły mu w podróży pociągiem specjalnym z Zurichu do Piotrogrodu.
.
Pociąg z 32 rosyjskimi rewolucjonistami, w tym z Leninem, wyruszył dnia 9 kwietnia 1917 roku z Zurichu. Żegnający ich na peronach Rosjanie krzyczeli: „Zdrajcy! Wilhelm zapłacił za waszą podróż!”. Rewolucjoniści jechali wagonem trzeciej klasy ze statusem „pociągu dyplomatycznego”. Eskorta składała się z pruskich oficerów. Rosyjskim podróżnym nie wolno było go opuszczać. W Berlinie pociąg stał niemal 24 godziny na bocznicy kolejowej, w tym czasie odwiedzili go przedstawiciele rządu Rzeszy. Historycy twierdzą, że korygowali wówczas jego sławne tezy kwietniowe. Potem w Sztokholmie pociąg był jeszcze uroczyście witany przez burmistrza. (Na obrazku obok trasa pociągu z Zurichu do Piotrogrodu).
.
Dnia 14 kwietnia 1917 roku specjalny pociąg z Leninem dotarł do Piotrogrodu. Opłacone niemieckimi pieniędzmi powitanie było bardzo okazałe, choć Lenin w tym czasie nie był w Rosji postacią znaną. Przybył komitet powitalny, grała orkiestra, były kwiaty – wyreżyserowana pompa.
Razem z Leninem napłynęły kolejne pieniądze z niemieckiego MSZ. Już 14 marca sekretarz stanu w Urzędzie Skarbu Rzeszy otrzymał depeszę: „Tajne! Mam zaszczyt prosić, by zechcieli Państwo przekazać do dyspozycji MSZ na cele polityczne propagandy w Rosji pięć milionów marek, obciążając tym konto rozdziału 6 odcinka II nadzwyczajnego budżetu. Byłbym wdzięczny za możliwe przyspieszenie sprawy. St.S.”
.
.
W połowie lipca 1917 roku minister sprawiedliwości i prokurator generalny Pierewiersew w rządzie Aleksandra Kiereńskiego (1881-1970) kazał rozwiesić afisze z informacją, że Lenin i jego towarzysze zostali kupieni przez rząd niemieckiej Rzeszy i działają na jego polecenie. Do sądu zostaje wniesione oskarżenie o zdradę stanu. Materiał dowodowy składa się z około 70 depesz – Lenin niemal codziennie kontaktował się z Haneckim, niemieckim agentem i zaufanym Aleksandra Parvusa. Część bolszewików zostaje aresztowana, a Lenin z Żydem Grigorijem Zinowjewem (1883-1936) (Grigory Zinoviev) uciekają do Finalandii, która jest wówczas autonomiczną częścią Rosji. Z fińskiej kryjówki Lenin wydaje oświadczenie: „Z Parvusem zerwałem już w 1915 roku, a od Haneckiego nie otrzymywałem żadnych pieniędzy. Hanecki nie należał do partii ponieważ jest Polakiem. […] A w ogóle: czy tylko dlatego, że przyjechałem niemieckim pociągiem miałem wziąć od Niemców pieniądze?”
.
W nocy z 6 na 7 listopada 1917 roku niewielki oddział wtargnął do sali, obok sali balowej, Pałacu Zimowego (Winter Palace), gdzie obradowali ministrowie. Przywódca brygady szturmowej krzyknął do obradujących: „Jesteście aresztowani! Wasz czas minął!” Tak rozpoczęła się Wielka Socjalistyczna Rewolucja Październikowa. Dwa dni potem sekretarz stanu niemieckiego MSZ depeszował do Urzędu Skarbu Rzeszy: „W powołaniu na rozmowy z posłem von Bergenem i panem dyrektorem ministerialnym Schröderem, mam zaszczyt prosić o łaskawe wyrażenie zgody na przekazanie do dyspozycji MSZ, na cele politycznej propagandy w Rosji, kwoty 15 milionów marek, obciążając konto rozdziału 6, odcinka II nadzwyczajnego budżetu. Zależnie od przebiegu wypadków pozwalam sobie zastrzec możliwość wystąpienia z prośbą o wyrażenie zgody na dalsze kwoty. Byłbym wdzięczny za, jeśli to możliwe, przyspieszenie sprawy. St. S.”. Dnia 10 listopada 1917 roku niemiecki chargé d’affaires w Kopenhadze, Gustav Alexander Prinz zu Sayn-Wittgenstein (1880–1953), telegrafował do Berlina: „Lenin dla przeprowadzenia swojego programu potrzebuje wsparcia z Niemiec”.
.
Dnia 3 marca 1918 roku Lenin podpisał z Niemcami traktat pokojowy w Brześciu Litewskim (Pełny tekst traktatu z załącznikami w języku angielskim (strona Yale University, Avalon Law Project). Rosja oddała Niemcom ogromną część swojego europejskiego terytorium m.in. Królestwo Kongresowe, republiki bałtyckie, Białoruś, Finlandię i Wyspy Alandzkie. Terytorium Rosji zmniejszyło się o około 1 mln km2. Armia Radziecka została zdemobilizowana. Za to Niemcy mogły przerzucić 44 dywizje na front zachodni. Komentarz obserwatorów był wymowny: „To jedyny przypadek w historii świata, kiedy przegrany dyktuje warunki zwycięzcy”. Bezpośrednio po podpisaniu traktatu Lenin otrzymał od Niemiec 2 mln marek, a pod koniec listopada następne 15 milionów marek. Dzięki temu wzmocnił swoją władzę: utworzył tajną policję do zwalczania kontrrewolucji WCzK oraz sfinansował partyjny organ „Prawdę” (Pravda).
.
Kiedy jednak Parvus dopraszał się przyjęcia u Lenina otrzymał zdecydowaną odmowę: „Rewolucja nie toleruje ludzi o brudnych rękach”.
Już po zakończeniu I wojny światowej i zwycięstwie Rewolucji Październikowej w Rosji, w 1921 roku, zwracając się do Francji, Parvus prorokował: „Jeśli zniweczycie Niemiecką Rzeszę to uczynicie z niemieckiego narodu organizatora przyszłej wojny światowej.
Są tylko dwie możliwości: albo zjednoczenie zachodniej Europy albo panowanie Rosji. Cała ta gra państw peryferyjnych zakończy się przyłączeniem ich do Rosji, jeśli nie zjednoczą się ze środkową Europą w gospodarczej wspólnocie, która będzie mogła przeciwstawić się Rosji.” Trzeba w tym miejscu oddać Parvusowi sprawiedliwość – stworzył genialny plan wyeliminowania Rosji z wojny, który do historii przeszedł jako Rewolucja Październikowa i bardzo trafnie przewidział przyszłość kontynentu po zakończeniu wojennej zawieruchy.
.
Każda rewolucja ma swoje prawa – jednych gloryfikuje, o innych zapomina, ale zazwyczaj wszyscy jej uczestnicy giną tragicznie.
Główny „pomysłodawca” rewolucji Parvus umarł na udar mózgu w 1924 r. w niesławie i towarzyskiej izolacji.
Główny „wykonawca” rewolucji Lenin umarł także na udar mózgu w 1924 r., ale został utrwalony w społecznej pamięci jako ikona rewolucji, a jego zabalsamowane zwłoki do dziś wystawione są na widok publiczny w dedykowanym mu mauzoleum (Lenin’s Mausoleum).
A inni główni bohaterowie tej rewolucji? Oficjalna historia niekiedy zapomniała o ich nazwiskach.
● Jakub Hanecki (1879-1937) (Jakubem Haneckim) – rozstrzelany przez Stalina, jako „szpieg i trockista”. ● Mieczysław Kozłowski (1876-1927) (Mieczysław Kozłowski) – zlikwidowany jako „Polak i niemiecki agent”. ● Eugenia Sumenson – zmarła w obozie karnym. ● Aleksandr Szlapnikow (1885-1937) (Alexander Shlyapnikov) – rozstrzelany i pochowany anonimowo. ● Lew Trocki (1879-1940) (Leon Trotsky) – zabity przez wywiad ZSRR młotkiem do rozdrabniania lodu. ● Karol Radek (1885-1939) (Karola Radka) – zmarł w więzieniu czekając na proces. ● Lew Kamieniew – (1883-1936) (Lev Kamenev) – rozstrzelany, wkrótce potem rozstrzelano także żonę, dwóch synów oraz rodzinę brata. ● Grigorij Zinowjew (1883-1936) (Grigory Zinoviev) – rozstrzelany. ● Christian Rakowski (1873-1941) (Christian Rakovsky) – rozstrzelany. ● Nikołaj Bucharin (1888-1938) (Nikołaj Bucharin) – rozstrzelany w wyniku pokazowego procesu. ● Roman Malinowski (1877-1918) (Roman Malinovsky) – rozstrzelany. ● Fritz Platten (1883-1942) (Fritz Platten) – zmarł w radzieckim obozie jenieckim. ● Wacław Worowski (1871-1923) (Worowskiego) – zastrzelony na placówce dyplomatycznej w Szwajcarii. ● Róża Luksemburg (1871-1919) (Róża Luksemburg) – zamordowana.
.
.
Historia a pieniądz
.
Działaniami człowieka kierują emocje, przekonania, a nade wszystko interesy. Jeśli chcemy przekonać innych do naszych racji to musimy im przedstawić naszą argumentację albo odwołać się do ich uczuć. Ale ZAWSZE KAŻDE ZORGANIZOWANE DZIAŁANIE WYMAGA PRE-FINANSOWANIA. STRUMIEŃ PIENIĄDZA POPRZEDZA DZIAŁANIA LUDZI.
.
Interpretacja przeszłości przez historyków zawiera w sobie wyimaginowane procesy dziejowe i spekulacje, ale z zasady nigdy nie jest wiązana ze strumieniami przepływu pieniędzy. Tymczasem działania społeczności ludzkich są z konieczności zawsze finansowane. Ktoś, kto dysponuje pieniędzmi, powoduje określone działania społeczności. Utrata możliwości dysponowania pieniędzmi oznacza utratę kontroli nad działaniami ludzi. Sprawujesz nad ludźmi władzę tak długo jak długo masz kontrolę nad dobrami, które oni produkują.
.
W XX wieku władzę nad umysłami społeczności sprawują środki masowego przekazu. Ich właściciele odpowiadają za treść naszych przekonań. Na to co robimy mają wpływ ci, którzy płacą za naszą pracę. Ta praca może polegać zarówno na twórczym budowaniu, wytwarzaniu przedmiotów materialnych jak i strzelaniu do innych ludzi. W każdym przypadku strumień pieniędzy poprzedza treść naszych myśli i naszych działań. Nie można ludzkiej historii przedstawiać w oderwaniu od pieniądza. Historia bez pieniądza jest ułomna i nieprawdziwa. Ale póki co, niestety, tylko taka oderwana od pieniądza ułomna historia wykładana jest w szkołach i uniwersytetach.
.
Ludzkie marzenia piszą scenariusze dla przyszłości. Szanse na realizację będą miały tylko te scenariusze, na realizację których znajdą się pieniądze. Nie zapominajmy o roli pieniędzy nawet wówczas, kiedy mówimy o najwznioślejszych ideach i najszlachetniejszych celach. U podłoża wszystkich wyobrażeń i działań leży pieniądz.