...

Finanse Hitlera

.

.

… czyli o tym, że pieniądz nie ma narodowości ani nie zna granic

.

.

1. Przemysł niemiecki finansował Hitlera

.

.

     I nie ma w tym nic nadzwyczajnego. W każdym kraju kapitał inwestuje swoje nadwyżki w przedsięwzięcia, w których upatruje korzyści. Na tym też opiera się współczesne sponsorowanie partii politycznych. Każda partia potrzebuje pieniędzy na kampanie wyborcze, a w okresach między nimi – na utrzymywanie struktur.

.

hitler_salute

     Niemieccy przemysłowcy nie tylko wspomagali finansowo partię Hitlera, ale drogą zwrotną otrzymywali ogromne zamówienia na sprzęt wojskowy. A ponadto mogli korzystać z darmowej pracy więźniów i robotników przymusowych. W ten sposób dorobili się ogromnych fortun. Po wojnie skazywani byli na wyroki więzienia przede wszystkim za wykorzystywanie pracowników przymusowych, w mniejszym stopniu za przywłaszczanie majątków zamordowanych lub wygnanych Żydów. Atmosferę tamtego okresu dobrze oddaje film Larsa von Triera „Europa” – Europa (film).

.

     Powszechnie jest wiadomym, że działalność NSDAP w dużym stopniu wspierali tacy niemieccy przedsiębiorcy jak Fritz Thyssen (1873-1951) – Fritz Thyssen, Ernst Borsig (1869-1933) – Ernst Borsig, Emil Kirdorf (1847-1938) – Emil Kirdorf, Albert Voegler (1877-1945) – Albert Vögler, Friedrich Flick (1883-1972) – Friedrich Flick, Georg von Schnitzler (1884-1962) – Georg von Schnitzler, Kurt von Schroeder (1889-1966) – Kurt Baron von Schröder, Gustav oraz Alfried Krupp – Krupp family.

.

     Warte jest podkreślenia, że do stycznia 1951 roku wszyscy niemieccy przemysłowcy skazani za zbrodnie wojenne zostali uwolnieni aktem łaski wydanym przez amerykańskiego Wysokiego Komisarza Niemiec Johna J. McCloya.

.

1424863311383

• Fritz Thyssen – do rodziny Thyssen należały huty, fabryki wind i schodów ruchomych, fabryki konglomeratów przemysłowych, banki i zbiory sztuki – Thyssen AG, ThyssenKrupp Marine Systems oraz ThyssenKrupp. Fritz Thyssen był pod mocnym wrażeniem osobowości Hitlera i wspomagał go finansowo np. już w 1923 roku podarował 100.000 DM (25.000$) dla NSDAP. Łącznie wspomógł tę partię według jego własnego oświadczenia sumą 1.000.000 marek.  W listopadzie 1932 roku Thyssen i Hjalmar Schacht byli głównymi organizatorami listu – Industrielleneingabe – do prezydenta Paula von Hindenburga (1847-1934) – Paul von Hindenburg – w sprawie powołania Hitlera na kanclerza Niemiec. Thyssen przekonał także Stowarzyszenie niemieckich przemysłowców do oddania 3.000.000 Reichsmarek do partii nazistowskiej w marcu 1933 roku (http://germanhistorydocs.ghi-dc.org/pdf/eng/English2.pdf).

.

38159_1

     W maju 1933 roku Thyssen wstąpił do NSDAP – Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei. Wkrótce potem powołany na posła do Budestagu – Deutscher Bundestag, sprawował także funkcję szefa okręgu NSDAP w Essen, Düsseldorf, Północnej Westfalii i Południowej Westfalii. Został też członkiem Akademii Prawa Niemieckiego, otrzymał stanowisko i prawo głosu w Radzie Generalnej Gospodarki – Generalrat der Wirtschaft – i Radzie Konsultacyjnej w sprawie ludności i polityki rasowej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Rzeszy. Został senatorem w Kaiser Wilhelm Society – Kaiser-Wilhelm-Gesellschaft (późniejszy Instytut Maxa Plancka) (Fritz Thyssen: I Paid Hitler, Hodder and Stoughton, London 1941).

.

hitler-31

• Ernst Borsig (1869-1933) – Ernst Borsig – jeden z największych pruskich przemysłowców, wnuk założyciela zakładów Borsig – Borsigwerkewww.borsig.de. Poznał Hitlera w 1919 roku, a od 1922 roku stał się jednym z najbardziej znaczących sponsorów NSDAP. Wielokrotnie spotykał się z Hitlerem i zbierał dla niego pieniądze wśród niemieckich przemysłowców. Borsig pisał o Hitlerze: „Myślę, że znalazłem w Hitlerze człowieka, który może przyczynić się do tego, że powołany przez niego do życia ruch zlikwiduje lukę pomiędzy różnymi warstwami społecznymi, w szczególności przez pobudzenie narodowych nastrojów klasy robotniczej” (Berliner Tageblatt, 12.03.1927). [„Ich glaube in Hitler einen Mann gefunden zu haben, der „dazu beitragen könne, durch die von ihm ins Leben gerufene Bewegung die Kluft zwischen den verschiedenen Volksschichten, insbesondere durch die Wiederbelebung der nationalen Gesinnung der Arbeiterschaft, zu überbrücken.“]

.

hitler

• Emil Kirdorf był niemieckim przemysłowcem, jednym z największych pracodawców w zagłębiu przemysłowym Ruhry. Kirdorf spotkał Hitlera po raz pierwszy 4 lipca 1927 roku, w tym samym roku wstąpił do NSDAP i potem ją finansował. Joseph Goebbels – Joseph Goebbels – zanotował w swoim dzienniku, w dniu 15 listopada 1936, że Hitler opowiedział mu o tym „jak chciał się raz zastrzelić” w 1929 roku z powodu rosnących długów, ale Kirdorf go wspomógł sumą 100.000 marek. W 1931 roku zagwarantował Hitlerowi 50 fenigów od tony sprzedanego węgla. Tylko Zagłębie Ruhry wyprodukowało w następnym roku 73 mln ton węgla. Pomoc finansowa Kirdorfa dla Hitlera była ogromna, jeszcze zanim NSDAP doszło do władzy. W 1933 roku wpłacił 60 tysięcy marek na fundusz wyborczy Hitlera zarządzany przez Schachta – Bibliography on Schacht – i Hessa. W dniu 10 kwietnia 1937 na 90. urodziny, Hitler przyznał Kirdorfowi Order Orła Niemieckiego za Zasługi, najwyższe wyróżnienie III Rzeszy.

.

• Albert Voegler – A detailed biography – przemysłowiec, przedsiębiorca, menager w Deutsch-Luxemburgische Bergwerks- und Hütten-AG. Voegler spotkał Hitlera 11 marca 1931 roku, a od 1932 roku finansował działalność NSDAP.  Po nominacji Hitlera na kanclerza wraz z grupą przemysłowców wsparł go sumą jednego miliona marek. 14 kwietnia 1945 roku w obawie przed pojmaniem przez Amerykanów popełnił samobójstwo.

.

Hitler+crowds

• Friedrich Flick – Kurzer Überblick über das Leben und Wirken Friedrich Flicks – przemysłowiec zwany królem Zagłębia Ruhry, uważany za najbogatszego obywatela III Rzeszy. W 1944 koncern Flicka składający się z 132 zakładów zatrudniał około 120 tysięcy robotników, z czego 40-60 tys. stanowili więźniowie obozów koncentracyjnych, robotnicy przymusowi i jeńcy wojenni. Jego osobisty majątek szacowany był na 2-3 mld marek. W 1932 przekazał 50 tys. marek dla NSDAP. Potem w latach 1933-1943 była to suma 7 mln marek. Jako członek koła przyjaciół Heinricha Himmlera – Freundeskreises Reichsführer SS, dofinansowywał działalność SS w latach 1936-44 sumą 100 tys. marek rocznie.

.

• Georg von Schnitzler – Georg von Schnitzler (1884–1962) – członek zarządu największego koncernu chemicznego, IG Farben – IG Farben. Od lutego 1933 roku kierował działaniami IG Farben dla finansowego wsparcia NSDAP. IG Farben m.in. wsparło w latach 1933-1934 NSDAP kwotą 84,2 mln marek.

.

LuitpoldarenaBA102_16196

• Gustav Krupp von Bohlen und Halbach, ps. „Taffi” (1870-1950) – Gustav von Bohlen und Halbach – oraz jego syn Alfried Krupp von Bohlen und Halbach (1907-1967) – Alfried Krupp von Bohlen und Halbach – niemieccy przedsiębiorcy i przemysłowcy, członkowie starej dynastii przemysłowców – Krupp family – założonej przez Friedricha Kruppa – Friedrich Krupp. Gustav Krupp dokonywał znacznych darowizn na rzecz NSDAP, jeszcze przed rokiem 1933 zanim doszła ona do władzy. Wspomagał nazistów finansowo także po 1933 roku. Jego syn, Alfried Krupp, był członkiem wspierającym SS – förderndes Mitglied der SS – i członkiem Narodowo-Socjalistycznego Korpusu Lotniczego – Nationalsozialistischen Fliegerkorps – w randze Standardenführera (pułkownik).

.

hitler-71

• Wilhelm Keppler (1882-1960) – Wilhelm Keppler – biznesmen i jeden z pierwszych sponsorów Hitlera, a później jego doradca. Do NSDAP wstąpił w 1927 roku, a do SS w 1932 roku, gdzie mianowany został generałem – Obergruppenführer. Był prezesem Braunkohle-Benzin AG, spółki zależnej IG Farben. Potem był także m.in. Komisarzem Rzeszy do Spraw Gospodarczych. Dla finansowego wspierania NSDAP utworzył tzw. Koło Kepplera – Freundeskreis der Wirtschaft, które w 1932 roku przekształciło się w Koło Himmlera – Circle of Friends of Heinrich Himmler.

.

     Do współzałożycieli Koła Kepplera należeli m.in. •  Fritz Kranefuss – Fritz Kranefuss – członek zarządu przedsiębiorstwa paliwowego Brabag – Brabag, • Kurt Baron von Schröder – Kurt Baron von Schröder – i Emil Heinrich Meyer – Emil Heinrich Meyer – obaj kierujący amerykańskim gigantem ITT Corporation – ITT Corporation, • August Rosterg – August Rosterg – dyrektor generalny największego producenta ropy i gazu, Wintershall – Wintershall, • Otto Steinbrinck – Otto Steinbrinck wiceprezes Vereinigte Stahlwerke AG – Vereinigte Stahlwerke AG, • Hjalmar Schacht – Hjalmar Schacht – prezes banku centralnego – Reichsbank, • Emil Helffrich – Emil Helffrich z Niemiecko-Amerykańskiego Towarzystwa Naftowego, • Friedrich Reinhardt – Friedrich Reinhardt – prezes  Commerzbank. Koło przekazało tylko w latach 1935-1944 około 1 mln marek dla Himmlera.

.

hit-95

• Hugo Dieter Stinnes (1870 – 1924) – Hugo Stinnes – był niemieckim przemysłowcem i politykiem; związany m.in. z Rheinisch-Westfälischen Elektrizitätswerke, Deutsch-Luxemburgischen Bergwerks- und Hütten AG, Mülheimer Bergwerks-Vereins. Stinnes finansował Hitlera w pierwszym okresie działalności – „Hugo Stinnes był jednym z pierwszych wystawców weksli dla NSDAP” (Kilgore Committee – Harley M. Kilgore).

.

.

2. Ale Hitlera finansował głównie kapitał amerykański i żydowski .

.

.

     Dlaczego mówimy o finansjerze amerykańskiej i żydowskiej? W 1912 r. Żydzi stanowili 20% wszystkich milionerów w Wielkiej Brytanii i Prusach, w okresie 1908-11 w Niemczech stanowili 0,95% ludności i aż 31% najbogatszych rodzin,  na Węgrzech  w okresie międzywojennym aż 90% całego przemysłu było pod kontrolą kilku spokrewnionych żydowskich rodzin bankierskich (w 1921 r. Żydzi stanowili 87,8% grających na giełdzie i 91% członków stowarzyszenia pośredników walutowych), w 1875 r. Żydzi stanowili 70% kupców w Kurlandii, 75% w Kownie, 76% w Mohylewie, 81% w Czernihowie, 86% w Kijowie, 87% w Mińsku, i po 96% na Wołyniu, w Grodnie i na Podolu, a w latach 1828-1832 byli właścicielami 93,3% nieszlacheckich zakładów przemysłowych na Wołyniu.

.

hitler_17

     Projekt założenia FED – Federal Reserve System – czyli prywatnego banku centralnego Stanów Zjednoczonych był autorstwa Paula Moritza Warburga (1868–1932) – Paul Warburg, urodzonego w Niemczech Żyda z bogatej rodziny Warburgów – Warburg family. Do rodziny Warburgów należy m.in. UBS AG – Union Bank of Switzerland – z siedzibami w Bazylei i Zurichu. UBS AG działa w ponad 40 krajach, zatrudnia około 64 tysiące pracowników i ma majątek trwały wartości 2,2 bln franków szwajcarskich. Udziałowcami i założycielami FED – prywatnego banku centralnego Stanów Zjednoczonych byli m.in. wywodzący się ze środowisk żydowskich wspomniany Paul Warburg, Jacob Henry Schiff (1847–1920) – Jacob Schiff, James Jewett Stillman (1850–1918) – James Stillman. Syn Paula Warburga, James Warburg – James Warburg – był doradcą finansowym prezydenta Roosevelta.

.

hitler-51
hitler-52

      William Dodd (1869-1940) – William Dodd (ambassador)  – był ambasadorem USA w Niemczech w okresie od 30 sierpnia 1933 do 29 grudnia 1937. Wiedział dokładnie o okropieństwach nazistowskiej dyktatury. W roku 1938 ocenił ideologię nazistowską i plan III Rzeszy dla Europy. „Przez pierwsze dwa lata nazistowskiego reżimu było przyjętych kilka polityk. Pierwszą z nich było zlikwidować Żydów … nie mogli zachować swoich stanowisk na uniwersytetach, ani w rządzie, nie mogli posiadać ziemi, pisać do gazet, musieli porzucić swoje związki z biznesem, byli więzieni i wielu z nich zginęło. Polityka ta prowadzona jest w sposób nie zdradzający żadnych oznak działań propagandowych rządu nazistowskiego. I oczywiście nie ma w niej słowa, by ostrzec czytelnika, że ​​wszyscy ludzie, którzy mogli przeciwstawiać się reżimowi zostali całkowicie wyciszeni. Główną ideą jest to, aby młode pokolenie czciło swojego przywódcę i przygotowało się do „ocalenia cywilizacji” od Żydów, od komunizmu i od demokracji, w ten sposób przygotowując drogę dla uczynienia świata, w którym stłumiona będzie wolność jednostki, wolność edukacji, i wolność religii”. „[S]everal policies were adopted during the first two years of the Nazi regime. The first was to suppress the Jews…. They were to hold no positions in University or government operations, own no land, write nothing for newspapers, gradually give up their personal business relations, be imprisoned and many of them killed…. [The Primer] betrays no indication of the propaganda activities of the Nazi government. And of course there is not a word in it to warn the unwary reader that all the people who might oppose the regime have been absolutely silenced. The central idea behind it is to make the rising generation worship their chief and get ready to „save civilization” from the Jews, from Communism and from democracy—thus preparing the way for a Nazified world where all freedom of the individual, of education, and of the churches is to be totally suppressed”. (Dodd, William E. (1938). „The Bible of a Political Church”. The Nazi Primer: Official Handbook for the Schooling of Hitler Youth. Harper & Brothers. pp. 256ff)

.

     Oppenheimowie byli znaną rodziną żydowskich bankierów – Oppenheim Family on German Wikipedia with family tree. Do czasu jej sprzedaży w 2009 roku, Sal. Oppenheim był największym prywatnym domem bankowym w Europie z kapitałem 138 miliardów euro. Ambasador Stanów Zjednoczonych w Niemczech, William Dodd (1869-1940) w swoich słynnych pamiętnikach (Dodd, W. E. Diaries of William Dodd, 1933–1938 (1941)) informował, że Eberhard Oppenheim (1890-1962) w 1933 roku podarował Hitlerowi 200.000 marek – http://www.geni.com/people/Eberhard-von-Oppenheim/6000000024875217939.

.

     Waldemar Baron von Oppenheim (1894-1952) – http://www.geni.com/people/Waldemar-von-Oppenheim/6000000002764686774 – i jego brat Friedrich Carl von Oppenheim (1900–1978) – http://www.yadvashem.org/yv/en/righteous/stories/oppenheim.asp – zostali uznani przez nazistów za tzw „ćwierć” Żydów („Mischlinge”) – zachowali obywatelstwo niemieckie, mogli służyć w wojsku i zawierać małżeństwa z Niemcami.

.

Hitler In Crowd

     Jak doszło do finansowania niemieckiej gospodarki przez międzynarodową finansjerę? … Niemcy przegrały I wojnę światową i podpisały bezwarunkową kapitulację – Treaty of Versailles, ale nie zostały pokonane. W chwili podpisywania kapitulacji wszystkie wojska niemieckie walczyły poza granicami Niemiec. Niemieckie fabryki nie zostały zniszczone ani ograbione, pola niemieckich rolników nie zostały rozjeżdżone gąsienicami czołgów ani zadeptane butami żołnierzy.  Gospodarka nie była przez wojnę zniszczona.

.

.

USA stały się światowym rezerwuarem kapitału

.

.

hitler-21

     Prowadzenie działań wojennych wymagało finansowania – niemieckie zapasy złota zmalały w okresie wojny o 599 mln dolarów. Ale zmalały też zapasy złota pozostałych stron konfliktu: Austro-Węgier o 268 mln $, Wielkiej Brytanii – 205 mln $, Francji – 122 mln $, Włoch – 93 mln $, Belgii – 19 mln $. Za to ogromnie wzrosły rezerwy złota Stanów Zjednoczonych – aż o 1354 mln $.

.

     Oprócz sprzedania zapasów złota państwa wojujące zapożyczyły się znacznie. W 1918 roku Niemcy miały długi sięgające 17,2 mld $, Wielka Brytania – 28,8 mld $, Francja – 24,0 mld $, Włochy – 11,6 mld $. Państwa zwycięskie zapożyczyły się głównie w USA. Natomiast Niemcy zapożyczyły się u swoich obywateli obietnicą zwrotu pożyczki po wygranej wojnie (W. Morawski, Historia finansów współczesnego świata od 1900 roku, Difin 2008).

.

Anschluss_Austria

     Ogromnie duże były roszczenia zwycięzców co do reparacji wojennych. Pierwotnie straty wojenne oszacowano na 125 mld $, co było sumą astronomiczną. Zdecydowano, że lwia część odszkodowań (52%) trafi do Francji. Ostatecznie Komisja Odszkodowań, która zakończyła swoją pracę w maju 1921, ustaliła wysokość odszkodowań na 132 mld marek w złocie (co odpowiadało 33 mld dolarów, z tego zaliczono Niemcom 1,4 mld $ zapłacone w międzyczasie w dostawach towarowych). Spłata pozostałej sumy dokonywała by się w wysokości nieco ponad 3% PKB Niemiec płatnych przez 50 lat. Powszechne było oczekiwanie, że Niemcy będą te wynikające z reparacji zobowiązania spłacać.

.

     Spłacać zobowiązania można w jeden tylko sposób – dużo produkując i następnie sprzedając tę produkcję. Zatem inwestycja w produkcję na dłuższą metę musiała być opłacalna.

.

HitlerPIXF_468x305

     Bardzo szybko podchwyciła to międzynarodowa finansjera. Było oczywistym, że ten kto zainwestuje w gospodarkę niemiecką może liczyć na godziwy zwrot z zainwestowanego kapitału.

      Gospodarka niemiecka była łakomym kąskiem dla międzynarodowej finansjery, bo • nie była zniszczona przez działania wojenne (inaczej niż gospodarki pozostałych państw na kontynencie), więc nie wymagała inwestowania od podstaw, • w związku z reparacjami wojennymi musiała w nieodległej przyszłości produkować i sprzedawać znaczne ilości dóbr.

.

hitler_12

     Stąd wielokrotne próby finansjery właścicielskiego przejęcia tej gospodarki. Wynikiem z jednej strony chęci spłacania zobowiązań, a z drugiej ataków na walutę niemiecką była największa w historii świata czasu pokoju inflacja wynosząca 30.000.000.000%. Na jedną markę z roku 1913 przypadało 15 marek w 1921 roku, 45,7 marki w 1922 roku, 4279 marek w styczniu 1923 roku, 84150 marek w lipcu 1923 roku i około 160.000 w grudniu 1923 roku. Pieniądz tracił na wartości tak gwałtownie, że wynagrodzenia dla pracowników w końcowym okresie wypłacano dwa razy dziennie. Każdy kto dysponował choćby niewielką ilością twardej waluty jaką był wówczas dolar stawał się błyskawicznie krezusem w niemieckiej gospodarce. Międzynarodowa finansjera przejmowała majątki bankrutów za bezcen. „To wsparcie pozwoliło na natychmiastowe wyciągnięcie przemysłu niemieckiego z trudności finansowych” (J. i J.H. Pirenne, La Belgique devant le nouvel équilibre du monde, Neuchâtel 1944).

.

hitler_13

     Jednym z prominentnych uczestników tej gry był przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych Franklin Delano Roosevelt (1882-1945) – Franklin D. Roosevelt. Jak żaden inny prezydent był wybierany czterokrotnie na ten urząd i rządził Ameryką nieprzerwanie przez 12 lat (1933-1945). Roosevelt założył w Kanadzie spółkę United European Investors (UEI) wyspecjalizowaną w inwestycjach w Niemczech. Poza nim w spółce byli jeszcze William Schall, A.R. Roberts, Charles L. Gould i Harvey Fisk & Sons. 60.000 akcji uprzywilejowanych zostało objęte przez Roosevelta za kwotę 10.000 $, Harvey Fisk & Sons  – 25.000 $ i Goulda – 5.000 $. Roosvelt miał znaczny udział w przejmowaniu niemieckiej gospodarki. (Antony C. Sutton, Wall Street and FDR, The true Story how Franklin D. Roosvelt colluded with corporate Amerika,  Published by Clairview 2013, https://books.google.pl/books?id=-SI-AQAAQBAJ&pg=PA42&lpg=PA42&dq=united+european+investors+roosevelt&source=bl&ots=qO7wdgw-Db&sig=JuWVWHY3FqHp8gfsGb2HPTjBO38&hl=pl&sa=X&ei=Sip0VfHbBoL9ULX_gtAF&ved=0CDAQ6AEwAg#v=onepage&q=united%20european%20investors%20roosevelt&f=false).

.

.

Ernst Hanfstaengl „Putzi” (1887-1975) – Ernst Hanfstaengl – był osobistym przyjacielem prezydenta USA Franklina Delano Roosevelta i kanclerza Niemiec Adolfa Hitlera.

.

hit-96

         Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Harvarda w 1909 roku przeprowadził się do Nowego Jorku. Tam w New York Harvard Club poznał przyszłego prezydenta USA Franklina Delano Roosevelta (1933-1945) – Franklin D. Roosevelt – i ustępującego prezydenta Theodora Roosevelta (1901-1909) – Theodore Roosevelt. Do jego znajomych należeli też m.in. jeden z najbogatszych ludzi tamtej epoki John Pierpont Morgan – J. P. Morgan, Jr., magnat prasowy William Randolph Hearst – William Randolph Hearst,  przemysłowiec Henry Ford – Henry Ford – oraz aktor Charlie Chaplin – Charlie Chaplin.

.

hit-94

     Od 1922 roku zamieszkał na Bawarii. W 1923 roku wziął udział w nieudanych puczu monachijskim – Hitlerputsch. Był gorącym zwolennikiem Hitlera: „Nikt w ciągu najbliższych 10 tysięcy lat nie będzie zdolny tak zapanować nad tłumem, jak Hitler robi to w czasie 2,5 godziny”, a potem także jego powiernikiem i przyjacielem. Hitler został ojcem chrzestnym syna Hanfstaengla, Egona. Putzi współfinansował Mein Kampf i Völkischer Beobachter. Także komponował marsze dla SA i Hitlerjugend, m.in. jest autorem pieśni Sieg Heil. W 1933 roku z powodu konfliktu z Goebelsem został odsunięty z kręgu najbliższych Hitlera.

.

     Uciekł z Niemiec w 1941 roku. Potem w Stanach Zjednoczonych ujawnił informacje o ok. 400 osobach z kierownictwa NSDAP, a o samym Hitlerze przygotował 68 stron informacji. W roku 2004 jego życie zostało przedstawione w książce Petera Conradiego pt. Pianista Hitlera: Wzrost i upadek Ernsta Hanfstaengla, powiernika Hitlera i sojusznika Franklina D. Roosevelta.

.

.

     Żeby usankcjonować to właścicielskie przejmowanie międzynarodowa finansjera podrzuciła politykom pomysł planu Dawesa – The Dawes Plan detailed at The Columbia Encyclopedia, Sixth Edition.

hitler-with-muller

     Plan Dawesa, przyjęty w 1924 roku, zakładał udzielenie Niemcom dostępu do kredytów oraz pożyczkę na poczet stabilizacji walutowej w wysokości 200 mln $. Z drugiej strony, sankcjonował zbyt dla ich wynikającej z zainwestowanego kapitału produkcji. Kto zainwestował mógł być pewien godziwego zwrotu z inwestycji. Dlatego przedsiębiorcy inwestujący w gospodarkę niemiecką chętnie zaciągali kredyty. Nie potrzeba dodawać, że w pierwszym szeregu byli pragmatyczni Amerykanie i zapobiegliwi Żydzi. Zobowiązania wynikające z reparacji były wprawdzie niemieckie, ale dyskontowali je przedsiębiorcy amerykańscy i żydowscy. Jednak w ciągu 5 lat, do 1929 roku, zaciągnięto kredytów na sumę 20 mld marek, a spłaty w tym czasie wyniosły zaledwie 10,3 mld marek tj. 1,7 mld dolarów.

.

hitler-22

     „Dzięki temu planowi Niemcy otrzymały kredyty, które pomogły im zwiększyć ich potencjał gospodarczy, a szczególnie potencjał wojskowy. Od 1921 do 1929 ich produkcja stali wzrosła z 9,9 mln ton do 16,1 mln ton, a w 1939 roku osiągnęła 22,5 mln ton. Poza tym Stany Zjednoczone, Zjednoczone Królestwo i inne kraje zastosowały rzekomą ˂współpracę ekonomiczną i techniczną˃, która dostarczała Niemcom patentów, wynalazków i licencji produkcji.

     I tak oto, podczas rozbudowy niemieckich sił lotniczych, Waszyngton dostarczał akcesoriów i wyposażenia dla stu samolotów miesięcznie, zaś Londyn, od 1934 do 1935, około dziesięciu ultranowoczesnych silników samolotowych […] W dziedzinie konstrukcji statków Niemcy otrzymały również pomoc angielskich grup finansowych […] Większość metali nieżelaznych, metali rzadkich i stopów pochodziła z Wielkiej Brytanii, jej dominiów lub kolonii. Kapitaliści francuscy dostarczali dużo amunicji”. (Agencja Informacyjna Xinhua, 25.09.1978 r.)

.

     Należało zmienić strategię, bo plan Dawesa nie gwarantował zakładanego zwrotu z inwestycji. Uchwalono plan Younga – Young Plan. Niemcy zobowiązały się w nim do spłat reparacji w ciągu 59 lat (do 1988 roku), w ogólnej sumie 115.447.000.000 RM (ponad sto piętnaście miliardów marek). Płatności miały być koordynowane przez amerykański J.P. Morgan & Co.

.

hitler_16

     Warto zauważyć, że zamysłem międzynarodowej finansjery, głównie amerykańskiej i żydowskiej, była nowa organizacja gospodarki niemieckiej. W tym celu wykorzystano fundusze planów Dawesa, a potem Younga. Oba te plany przygotowane zostały przez ekspertów amerykańskich wywodzących się z grupy Morgana i z nim związanych. (John Pierpont Morgan (1837-1913) – J. P. Morgan – był amerykańskim finansistą i biznesmenem, założycielem m.in. J.P. Morgan & Company – JPMorgan Chase, General Electric – General Electric – i U.S. Steel – United States Steel Corporation, uchodził za jednego z najbogatszych ludzi na świecie).

.

     Bezpośrednio po przyjęciu planu Davesa, tylko w okresie 1924-1926, wpompowanych zostało w gospodarkę niemiecka 975 mln dolarów. Z tej sumy 826,4 mln dolarów trafiło do wielkiego przemysłu, z tego 170 mln dolarów posłużyło do założenie trzech karteli: Vereinigte Stahlwerke AG (VSt), Allgemeine Elektricitäts-Gesellschaft (AEG) oraz I.G. Farbenindustrie AG.

.

• Vereinigte Stahlwerke AG (VSt) – Vereinigte Stahlwerke AG  – powstały w 1926 roku przez połączenie: Thyssen-Gruppe – Thyssen-Gruppe (udział 26%),  Phönix-Gruppe – Phönix-Gruppe (udział 26%), Rheinischen Stahlwerke – Rheinischen Stahlwerke (udział 8,5%) jak również Rheinelbe-Unternehmen Deutsch-Luxemburgische Bergwerks- und Hütten-AG – Deutsch-Luxemburgische Bergwerks- und Hütten-AG, Bochumer Verein – Bochumer Verein i Gelsenkirchener Bergwerks-AG – Gelsenkirchener Bergwerks-AG (udziały łączne tych podmiotów – 39,5%). W latach 30-tych był największym koncernem stalowym w Europie i drugim co do wielkości na świecie – miał 28 kopalń, 66 hut żelaza, zatrudniał 242.000 pracowników i osiągał sprzedaż około 2,5 mld marek (co stanowiło 15% niemieckiej produkcji węgla i 34% niemieckiej produkcji stali.

.

hitler-41

• AEG Aktiengesellschaft – AEG  – było jednym z największych koncernów elektrycznych na świecie. AEG korzystało z pożyczek planu Dawesa m.in. 26.01.1925 – 10 mln $, 9.12.1925 – 10 mln $, 22.05.1928 – 10 mln $, 7.06.1928 – 5 mln$. W 1929 roku i 1930 roku amerykański gigant General Electric  – General Electric – zakupił akcje AEG wartości 27,5% kapitału zakładowego i mianował 5 przedstawicieli w radzie nadzorczej. W podpisanej między firmami umowie podkreślono, że General Electric będzie dostarczać niemieckiej firmie amerykańskie technologie i patenty, a włożone przez GE pieniądze służą rozbudowie AEG w Niemczech.  Ta transakcja spowodowała 25% wzrost wartości akcji AEG.

.

     Prezes AEG Owen D. Young – Owen D. Young – był jednym z trzech członków delegacji USA do negocjacji planu Dawesa, oraz przewodniczącym delegacji USA do negocjacji planu Younga. Young był takżedyrektorem zarówno niemieckiej General Electric (AEG) jak i Osram w Niemczech (http://reformed-theology.org/html/books/wall_street/chapter_03.htm).

.

     Po 1935 r. koncern AEG systematycznie dostarczał niemieckiej armii, lotnictwu i marynarce wojennej urządzenia i materiały elektrotechniczne. W 1940 r. zamówienia dla Wehrmachtu sięgały 51% całkowitej produkcji AEG, i wzrastały w latach następnych.

.

• I.G. Farbenindustrie AG – IG Farben  – powstało w 1926 roku w wyniku konsolidacji firm z branży chemicznej i fototechnicznej. Kapitał w 1926 roku wynosił 1,1 mld marek, przedsiębiorstwo zatrudniało 150.000 ludzi i kontrolowało ponad 80% produkcji chemicznej Niemiec.

.

hitler-42

     I.G. Farbenindustrie AG w 1927 roku w wyniku umowy zawartej z amerykańskim koncernem naftowym Standard Oil – Standard Oil  – pozyskało technologię i doświadczenie w zakresie produkcji benzyny syntetycznej, natomiast dzięki umowie podpisanej z z amerykańskim koncernem Alcoa – Alcoa  – (Aluminium Company of America) – najnowsze technologie produkcji magnezu i aluminium. Szczególnie umowa ze Standard Oil miała ogromne znaczenie dla celów przyszłego prowadzenia wojny, gdyż Niemcy pozbawione są zasobów ropy naftowej.

.

     Warburgowie byli znaną rodziną niemieckich Żydów.  Max Moritz Warburg (1867 –1946) – Max M. Warburg – bankier i jego brat Paul M. Warburg (1868–1932) – Paul M. Warburg – ojciec banku centralnego USA, Rezerwy Federalnej – Federal Reserve – ożeniony z córką Żyda bankiera Solomona Loeba (1828-1903) – Solomon Loeb – oraz Felix M. Warburg (1871–1937) – Felix M. Warburg – ożeniony z córką Żyda bankiera Jacoba H. Schiffa (1847-1920) – Jacob H. Schiff – zasiadali w radzie nadzorczej IG Farben aż do 1938 roku.  Czy jest możliwym, żeby nie wiedzieli o obozach koncentracyjnych, których było kilkanaście tysięcy, powstawały od 1933 roku, więziono w nich 18 mln ludzi, a zamordowano 12 mln ludzi? 

.

MSG_6_Rozkwit_Niemi

.

    Dzięki podpisanym wkrótce potem umowom z amerykańskim koncernem chemicznym Du Pont – DuPont – I.G. Farbenindustrie AG uzyskało technologię produkcji benzyny ołowiowej, a dzięki umowie z U.S. Industrial Alcohol Co. i jej podmiotem zależnym Cuba Distilling Co. – technologie produkcji etanolu przemysłowego. Na wykresie obok widoczny gwałtowny wzrost produkcji energii elektrycznej po dojściu Hitlera do władzy.

.

     „Tylko w bieżącej chwili ponad setka korporacji amerykańskich utrzymuje tutaj swoje filie i stosuje umowy o współpracy […] Du Pont jest głównym partnerem IG Farben, Standard Oil, który kazał wpłacić tutaj w grudniu dwa miliony dolarów, podpisał kontrakt na 500 tysięcy dolarów rocznie jako subwencje, aby pomóc w produkcji gazu syntetycznego na użytek wojskowy” 

„International Harvester [International Harvester HistoryInternational Harvester] według świadectwa swego prezesa, zwiększył tutaj o 33% swoje roczne obroty […] nasze firmy lotnicze [Bendix Corporation] zawarły porozumienie z Kruppem […] Tak samo Gerneral Motors [General Motors] i Ford [Ford Motor Company] […] Vacuum Oil [Vacuum Oil Company] zainwestowała sześć milionów marek”.   (Raport ambasadora USA w Berlinie, Williama Dodda, z października 1936).

.

      „Siedem lat później [1943 rok] 100% kauczuku syntetycznego, metanolu, oleju smarowniczego, 95% barwników, 90% gazu toksycznego i niklu, 85% materiałów wybuchowych, 45% paliwa wysokooktanowego (dla samolotów), 30% kwasu siarkowego itd. Używanych przez armię niemiecką pochodziło z fabryk i patentów wywodzących się z umów między IG Farben i Standard Oil, General Motors, Alcoa, Dow Chemical oraz między AEG i jego amerykańskimi współudziałowcami” (Antony C. Sutton, Wall Street and the Rise of Hitler (1976, 1999) (Online version))

.

hitler-61

.

    Począwszy od roku 1929 te trzy kartele, IG Farben, Vereinigte Stahlwerke i AEG, decydowały o gospodarce Niemiec. Od 1935 roku stosują się posłusznie do wskazówek ministra skarbu III Rzeszy, Hjalmara Schachta, który nakreślił nadrzędny cel: „Problemem naszej polityki jest masowy program zbrojeniowy. Wszystko więc musi być jemu podporządkowane”.

.

.

     W 1939 roku IG Farben wraz z Vereinigte Stahlwerke zapewniały od 50% do 95% niemieckiej produkcji wojskowej, różnice procentowe dotyczyły jedynie asortymentu czy chodziło o materiały wybuchowe, uzbrojenie, amunicję, ekwipunek czy kauczuk syntetyczny. AEG dostarczał potrzebnej energii.

.

     Masowe bombardowania amerykańskie w 1944 i 1945 roku w dużej mierze dotyczyły Kolonii i Drezna. W żadnym przypadku nie doszło jednak do bombardowań znajdujących się tam zakładów IG Farben i AEG. Potwierdzali to zastępcy Speera: „W żadnym momencie wojny nasz wysiłek w dostawach energii elektrycznej i wyposażenia wojskowego nie został tak naprawdę dotknięty przez wasze ataki lotnicze”.

. .

.

.

Henri Deterding (1866-1939) – Henri Deterding – był Holendrem, założycielem koncernu Royal Dutch Petroleum Company w 1890 roku, który po dokonanej przez Deterdinga fuzji z Shell Company w 1907 roku przekształcił się w Royal Dutch Shell – Royal Dutch Shell.

.

hitler-23

     Znany był ze swoich sympatii do Hitlera. W 1922 roku osobiście przekazał Hitlerowi 4 mln guldenów holenderskich tj. ok. 1,6 mln dolarów. Według niektórych autorów pieniądze te pozwoliły Hitlerowi zakupić m.in. wszystkie udziały w spółce wydającej dziennik partyjny NSDAP – Völkischer Beobachter – Völkischer Beobachter – za sumę 100.000 marek tj. 23,8 tys. dolarów (według kursu z 1925 roku po stabilizacji walutowej: 1 dolar = 2,5 guldena = 4,2 reichsmarki = 0,21 funta szterlinga).

.

W latach 1929-1933 Deterding wspomógł Hitlera kwotą 50 mln marek tj. 11,9 mln dolarów.

.

hitler-27

     W grudniu 1934 roku Deterding zaproponował Hitlerowi wsparcie kwotą 55 mln funtów szterlingów, z czego 60% miało być wpłacone natychmiast, a reszta w formie produktów naftowych, ale Hitler ze względu na rozprawę z lewym skrzydłem NSDAP – Nocy Długich Noży – odmówił przyjęcia pomocy.

.

W dniu pogrzebu Deterdinga dwóch dyplomatów hitlerowskich złożyło na jego trumnie wieniec przybrany szarfami w barwach osobistych Hitlera.

.

.

Creusot-Schneider.  Francuski deputowany Paul Faure (1878-1960) – Paul Faure – w styczniu 1932 roku oskarżał w parlamencie francuską firmę zbrojeniową Creusot-Schneider – Schneider-Creusot, późniejszy Schneider Electric – o pomoc w zbrojeniach Niemiec. Miało się to dokonywać przez filie tej firmy w Czechach i na Węgrzech. Z kolei holenderski udziałowiec tej firmy miał jakoby ściągać fundusze dla NSDAP.

.

hitler-24

     Podobne informacje jak Paul Faure zamieszczał w wielkonakładowej prasie znany pisarz austriacki Anton Zischka (von Trochnov) (1904-1997) – Anton Zischka, którego sympatie pronazistowskie były znane. W latach 30. Zischka zajmował się gospodarką globalną. Przeciwstawiał chciwy brytyjsko-amerykański kapitalizm uporządkowanej gospodarce niemieckiej – Gemeinschaft. W 1940 roku wstąpił do NSDAP, a potem pracował jako instruktor w Legionie Condor – Legion Condor – osławionym w wojnie domowej w Hiszpanii.

.

.

Wall Street. Niektóre źródła podają, że Hitler finansowany był przez Wall Street aż do rozprawy wewnątrz NSDAP w 1934 roku, znanej jako noc długich noży – Röhm-Putsch. Kwota finansowania partii nazistowskiej miała wynosić ponad 30 mln dolarów.

.

• Po raz pierwszy takie stwierdzenie pojawiło się w książce, która ukazała się w 1933 roku: Sydney Warburg, De geldbronnen van het Nationaal-Socialisme: drie gesprekken met Hitler, opublikowanaprzez Van Holkema & Warendorf’s Uitg.-Mij.Polski tytuł: Finansowanie narodowego socjalizmu: trzy rozmowy z Hitlerem. Sydney Warburg  – Sydney Warburg – zaprzeczał jakoby miał być autorem książki.

     Pierwsze spotkanie między Warburgiem a Hitlerem miało się odbyć w 1929 roku w browarze i Hitler otrzymał wówczas prawie 10 mln dolarów. Hitler miał jakoby zapytać czy Warburg jest Żydem, ale wycofał się jeszcze przed udzieleniem odpowiedzi przez rozmówcę.

hitler-25

     Drugie spotkanie odbyło się pod koniec 1930 roku w jego domu, gdzie Hitler prosił go o 500 mln marek dla wywołania rewolucji albo o 200 mln marek zapomogi. Hitler miał wówczas otrzymać od Warburga 15 mln dolarów w trzech transferach: jeden przez Mendelsohn & Co., Amsterdam, gdzie Hitler pojechał z Von Heydt, drugi w Rotterdamsche Bankvereniging w Rotterdamie, gdzie Hitler był z Gregorem Strasserem, i trzeci w Banca Italianna w Rzymie gdzie Hitler był z Göringiem.

     Trzecie spotkanie miało się odbyć w 1933 roku w dniu pożaru Reichstagu – Reichstag Fire. Hitler pyta ponownie Warburga czy jest Żydem, a Warburg odpowiada, że jego nazwisko jest niemieckie. Warburg obiecuje wspomóc Hitlera kwotą 7 mln dolarów płatną przez Rhenania Joint Stock Co., niemiecką gałąź Royal Dutch w Düsseldorfie.

.

• Po raz drugi występują podobne stwierdzenia w Williams Intelligence Summary autorstwa majora Roberta H. Williamsa – Robert H. Williams.

.

hitler-26

     Według Roberta H. Williamsa wdowa po generale Erichu Ludendorfie (1865-1937) – Erich Ludendorff – jednej z czołowych postaci ruchu nazistowskiego, Mathilde von Kemnitz (1877–1966)- Mathilde von Kemnitz – sądzona w Norymberdze w procesie denazyfikacyjnym, wyjaśniła, dlaczego jej mąż zerwał z Hitlerem. Stwierdziła, że … już w lecie 1929 James Paul Warburg – James Paul Warburg – podjął się samodzielnie zadania dla kręgów finansowych w Ameryce rozpętania rewolucji narodowej w Niemczech. Zadaniem Warburga było znalezienie odpowiedniego człowieka w Niemczech, przez co wszedł w umowę z Adolfem Hitlerem, który później otrzymał sumy pieniędzy w wysokości 27 milionów dolarów w okresie do 30 stycznia 1932, a potem jeszcze 7 milionów dolarów, co pozwoliło mu na sfinansowanie jego ruchu.

.

• Po raz trzeci potwierdza to Antony C. Sutton – Antony C. SuttonAnthony Sutton’s official websiteThe Life And Work Of Antony C. Sutton – w Wall Street and the Rise of Hitler (1976, 1999) – Online version.

.

HITLER/JAEGER FILE

Henry Ford (1863-1947) – Henry Ford – przemysłowiec, założyciel Ford Motor Company – Ford Motor Company. Z jednej strony „twierdził, że wojna była produktem chciwych finansistów, którzy szukali zysków w ludzkiej zagłady„  [„insisted that war was the product of greedy financiers who sought profit in human destruction„],  z drugiej cechował go obsesyjny antysemityzm – wydał nawet czterotomową mocno antysemicką książkę „Międzynarodowy Żyd”. Według New York Timesa Hitler trzymał nad biurkiem duże zdjęcie Henry’ego Forda, a w biblioteczce „Międzynarodowego Żyda” i ponoć często go kartkował.

.

     Na procesie po nieudanym puczu monachijskim – Hitlerputsch – wiceprzewodniczący bawarskiego sejmu krajowego, Auer, oświadczył: „Wiedzieliśmy od dłuższego czasu, że Hitler był częściowo finansowany przez Henry Forda, z Dietrichem Eckardem – Dietrich Eckart – w roli pośrednika” [„has long had information that the Hitler movement was partly financed by an American anti-Semitic chief, who is Henry Ford. Mr. Ford’s interest in the Bavarian anti-Jewish movement began a year ago when one of Mr. Ford’s agents seeking to sell Ford tractors came in contact with Dietrich Eichart, the notorious Pan-German. Shortly after Herr Eichart asked Mr. Ford’s agent for financial aid, the agent returned to America and immediately Mr. Ford’s money began coming to Munich. Herr Hitler openly boasts of Mr. Ford’s support and praises Mr. Ford not as a great individualist but as a great anti-Semite.”] – http://history.hanover.edu/hhr/99/hhr99_2.html

.

     Powszechnie było wiadomym, że Ford robił interesy z nazistowskimi Niemcami, w tym także w produkcji sprzętu wojennego. Pierwsza fabryka Forda w Niemczech powstała w 1925 roku. W 1936 roku zwolnił dyrektora zakładów w Kolonii , na którego padło podejrzenie, że jest Żydem, a na jego miejsce przyjął prawdziwego Aryjczyka Roberta Schmidta. Produkcja zakładu przestawiona została na potrzeby wojska. Od 1940 roku w niemieckich zakładach Forda pracowało między 100 a 200 francuskich więźniów wojennych. Jedna trzecia niemieckich ciężarówek wojskowych, które odegrały kluczową rolę w realizowaniu strategii blitzkriegu, została wyprodukowana przez Forda.

.

hitler-77

     W liście napisanym w 1924 roku Heinrich Himmler opisał Forda jako „jednego z naszych najcenniejszych, ważnych i dowcipnych bojowników.” Ford jest także jedynym Amerykaninem wymienionym przez Hitlera w Mein Kampf: „Tylko jeden wybitny człowiek, Ford, ku wściekłości Żydów zachował pełną niezależność od hegemonów kontrolujących produkcję przemysłową 120-milionowego narodu”. W 1938 r. za zasługi dla III Rzeszy otrzymał najwyższe odznaczenie przyznawane cudzoziemcom – Krzyż Wielki Orderu Orła Niemieckiego.

.

     Powszechnie znanym było, że co roku na urodziny Ford wręczał Hitlerowi czek na 100.000 marek. Pozycję Forda może dobrze oddaje sytuacja ze zbombardowaniem przez Royal Air Force zakładów Forda w Poissy we Francji w 1942 roku. Wówczas francuski rząd w Vichy wypłacił mu 38 mln franków odszkodowania za poniesione podczas nalotu szkody. Anglicy zbombardowali, a wierni Hitlerowi Francuzi zapłacili Fordowi odszkodowanie.

.

.

WQ4R5S3

     W 1929 roku nadszedł największy w historii kryzys – Great Depression. Położenie Niemiec na wiosnę 1931 roku znacznie się pogorszyło – Great Depression in Central Europe. Na wniosek finansistów i przedsiębiorców amerykańskich prezydent Hoover wystąpił 20 czerwca 1931 z projektem rocznego moratorium na wypłaty reparacyjne. Ostatecznie, układem w Lozannie 9 lipca 1932 państwa Ententy zrzekły się należnych im sum reparacyjnych, w zamian za co Niemcy wpłaciły do Banku Reparacyjnego jednorazowo 3 miliardy RM w bonach, jako globalną sumę reparacji. I o to kapitałowi amerykańskiemu chodziło! Plany Dawesa i Younga zakończyły wprawdzie swój żywot, ale w ich wyniku gospodarka niemiecka znajdowała się w dużej części w rękach amerykańskich.

.

Samochód z wypożyczalni

       Sytuację gospodarczą III Rzeszy można zobrazować przykładem z samochodem. Otóż, samochód należy do wypożyczalni, która jest własnością Amerykanów i Żydów. Właściciele zarabiają na wynajmie samochodu i ilości przejechanych kilometrów. Wszyscy kibicują Hitlerowi, bo ten obiecuje, że kiedy już usiądzie za kółkiem to samochód będzie jeździł nieustannie. A więc i właściciele dobrze na tym zarobią.

ten11

       Nikt jednak nie przewidział, że dewiant Hitler nie będzie się zupełnie liczył z ustalonymi przepisami ruchu. Od kiedy wsiadł do auta jeździł po chodnikach, deptakach, placach zabaw i rozjeżdżał wszystkich, na których miał złość, głównie emigrantów. Zresztą, duża część mieszkańców kibicowała jego wyczynom i ilekroć wjechał w jakąś grupkę bawiących się dzieci emigrantów to otrzymywał gromkie brawa.

       Właściciele, czyli Amerykanie i Żydzi, zarabiali na biznesie, bo samochód stale jeździł, a oni kasowali od przejechanego kilometra. Mogło im się nie podobać w jaki sposób samochód jest użytkowany, ale pieniądze były wystarczającym usprawiedliwieniem dla zachowania bierności.

       Kiedy jednak Hitler wyjechał poza granice swojego miasteczka i zaczął terroryzować innych musiała interweniować policja federalna. Wariata zamknęli, samochód odebrali i biznes się przestał kręcić.

.

.

Hitler dotrzymał danego narodowi słowa, a finansjera zrealizowała zyski

.

Spadło radykalnie bezrobocie: w 1933 roku było 4,804 mln bezrobotnych, a w rok później już tylko 2,718 mln. W 1940 roku zarejestrowanych bezrobotnych było zaledwie 51,8 tysiąca.

.

hitler-43

     Wzrosło zatrudnienie z 13,433 mln osób w 1933 roku do 22,924 mln osób w 1940 roku (średniorocznie). Dodatkowo na koniec 1940 roku w niemieckim przemyśle zatrudnionych było 1,179 mln cudzoziemskich pracowników przemysłowych, a  159 tysięcy miejsc pracy pozostawało nieobsadzonych ze względu na brak siły roboczej!

.

Wzrosły realne płace – przykładowo w przemyśle wydobywczym węgla kamiennego w 1933 roku średnie wynagrodzenie wynosiło 1.636 RM, a w 1940 roku już 2.160 RM (wzrost o 32%), węgla brunatnego odpowiednio 1.560 RM i 2.107 RM. Realne wynagrodzenie godzinowe wzrosło na przestrzeni 1932-1938 o 22%.

.

hitler-44

.

    Umocniła się niemiecka waluta: w styczniu 1933 roku 1 brytyjski funt (£) kosztował 14,1 reichsmarki (RM), a 1 amerykański dolar ($) – 4,2 reichsmarki (RM). W styczniu 1939 roku brytyjski funt kosztował 11,5 RM (wzrost wartości marki o 23%), a amerykański dolar – 2,49 RM (wzrost wartości marki o 69%). Niemiecka reichsmarka była dla inwestorów najlepszą walutą na świecie!

.

.

Wzrosła produkcja przemysłowa w okresie 1933-1938: ● w 1932 r. było 141tys. domów mieszkalnych, w 1934 – 284tys. ● dochód narodowy wzrósł ponad dwukrotnie, ● przemysł ciężki i zbrojeniowy zwiększył moce ponad dwukrotnie, ● produkcja stali wzrosła ponad czterokrotnie,  ● wydobycie rud żelaza wzrosło prawie pięciokrotnie. ● wskaźnik produkcji dóbr przemysłowych wzrósł ponad dwukrotnie, w tym dóbr inwestycyjnych ponad trzykrotnie, ● zbudowano od podstaw przemysł włókien sztucznych, produkcję syntetycznej benzyny i kauczuku, a w produkcji aluminium Niemcy wysunęły się na pierwsze miejsce w świecie, ●  w przemyśle samochodowym zatrudnienie wzrosło z 65tys. (1933 r.) do 220tys. (1938 r.).

.

hit-93

Planowano wzniesienie gigantycznych budowli i przebudowę ponad 30 miast: Norymbergi, Berlina – https://www.youtube.com/watch?v=5_xSzobKQWs, Monachium, Linzu, Hanoweru, Augsburga, Bremy, Bayreuth, Wrocławia, Gdańska, Drezna, Hamburga, Düsseldorfu, Grazu, Kolonii, Heidelbergu, Innsbrucku, Królewca, Kłajpedy, Monastyru, Oldenburga, Poznania, Pragi, Saarbrücken, Salzburga, Szczecina, Waldbröl, Wolfsburga, Würzburga, Wuppertalu i Weimaru. Niektóre plany w części zrealizowano, na przykład przebudowę Berlina – Welthauptstadt Germania, Berlin Olympic Stadium, Große HalleChancelleryBerlin victory columnFührerbunker – oraz Norymbergi – much larger stadium.

.

Warto też pamiętać, że w chwili dojścia Hitlera do władzy Niemcy były zwyczajnie bardzo biedne. Rezerw złota czy walut nie miały prawie w ogóle. Nawet malutkie Czechy, nie wspominając o Polsce, były pod tym względem znacznie bardziej zasobne.

.

Świat bardzo szybko i pozytywnie docenił dokonania Hitlera … • Obozy koncentracyjne, obozy zagłady, obozy pracy przymusowej, których było kilkanaście tysięcy i w których więziono 18 mln, a wymordowano 11 mln ludzi funkcjonowały od 1933 roku – Nazi concentration camps, • zagłada Żydów dokonywała się w świetle jupiterów, na oczach całego świata – KristallnachtSynagogues destroyed during Kristallnacht‎ … a jednak Hitler został Człowiekiem 1938 roku tygodnika TIME – Time Person of the Year, tuż po zbrojnym zajęciu przez Niemców Austrii – Time magazine coverage of the events of the AnschlussAnschlussEncyclopædia Britannica, Anschluss artilcle,  …  a także zgłoszony został do pokojowej nagrody Nobla (kandydatura zgłoszona 27 stycznia 1939 roku przez szwedzkiego parlamentarzystę Erica Brandta (1884-1955) – Erik Gottfrid Christian Brandt … kandydatura zgłoszona została już po konferencji monachijskiej, na której nastąpiło przyzwolenie mocarstw europejskich na zajęcie przez Niemcy Czech – Munich Agreement.

. .

     Dlaczego omówiliśmy powyżej przypadek finansowania Hitlera i jego ruchu nazistowskiego?

.

hit-92

     Hitler przegrał – w wielu powojennych procesach skazani zostali ci, którzy podejrzewani byli o pomoc sprawczą w zdobyciu przez niego władzy i w jej sprawowaniu. Sądy miały na celu wyrównanie rachunku krzywd. Nazizm został jednoznacznie potępiony. Potem już nikt z własnej chęci nie stawał po stronie przegranych i potępionych i nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych im przestępstw i niegodziwości. Ale problem jednak pozostaje.

.

hit-91

.

    Polityka jest działalnością publiczną mającą na celu przysporzenie dobra wspólnego. Politycy rządzą po to, żeby nam działo się lepiej. Każemy im składać obietnice wyborcze, a potem ich z nich rozliczamy.

.

     Nie sposób jednak uprawiać skutecznie polityki pomijając przepływy pieniężne, bo przepływy pieniężne to nic innego jak przepływy dóbr.

.

     O pieniądzach jednak w polityce w sposób jawny się nie rozmawia. Wygląda to tak jakby cele miały realizować się tylko dlatego, że polityk, który obieca ich zrealizowanie jest sprawnym mówcą. A przecież tak nie jest.

.

     Najwyższy czas, żeby temat pieniędzy przestał być tabu. Pora odkrywać, na ile się da, interesy stron biorących udział w tych grach. Może wtedy sprawniej przychodzić nam będzie osiąganie wspólnego dobra.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Seraphinite AcceleratorOptimized by Seraphinite Accelerator
Turns on site high speed to be attractive for people and search engines.